Voor mijn huis staat een Esdoorn. Terwijl ik ernaar kijk mijmer ik over loslaten. Onthechten. De blaadjes zijn nu geel, groen, oranje en allerhande kleuren daartussen. Een flink aantal hebben zich al op de grond laten vallen, hupsen over het wegdek met de wind mee en een enkeling tegen de luchtstroom in. Ja echt, zo zijn er ook dansende bladeren. Eerder nog zaten ze vast aan diverse takken. Een heel lente- en zomerseizoen lang hoorde ze bij die boom. Bij die ene boom.
Zo gaat dat ook in een mensen leven gedurende een bepaalde tijd zijn we op een fijne of minder fijne manier verbonden met anderen. Tot op een dag er een kentering komt ofwel door de dood of gewoon omdat je naar een ander level evolueert dat niet meer past. Niet alleen met mensen kom je dit tegen maar ook bij het uitvoeren van je hobby, studie of noem maar op het kan van alles zijn.
In mijn leven kom ik net als in andere levens keerpunten tegen. Met het ene keerpunt kan ik beter omgaan dan met het andere. Altijd gaat het weer om de vraag in hoeverre ik kan accepteren, loslaten en wat helpend is. Stel dat ik een zoutvaatje zou zijn en ik graag alle korrels bij elkaar zou willen houden. Dat er dan toch iemand is die het potje beetpakt om een flink aantal korrels uit te strooien over het eten. Dan is mijn missie mislukt en rouw ik om de korrels die verdwenen zijn. Ik kan ze niet meer bijeenbrengen. Het is een onomkeerbaar proces. Laatst voerde ik een gesprek met een vrouw die haar man twee jaar eerder verloren was aan de dood. Ze kwam haar appartement amper uit, omdat ze slecht ter been is. Eenzaamheid straalde ze uit. Eenzaamheid zonder lichtpuntje.
‘Waarom zou ik hier nog zijn, van mij hoeft het niet meer’, sprak ze. Hoe kun je in zo’n situatie jezelf in de toekomst zien temidden van een vreugde dans? Dartelend als de bladeren die ik daarnet zag. Bedenken dat er om de hoek geluk en liefde bestaat. Waar de ene deur dicht gaat gaat een andere open vertelde een vriend mij eerder. Dat biedt een ander narratief. Misschien wel een betere, laat ik positief blijven.
Wanneer ik midden in de pijn verblijf over een minder fijne gebeurtenis denk ik vaak aan een oefening uit de Mindfulness cursus die ik heb gevolgd. Een oefening die mij in dit geval aanspreekt is verzachten, kalmeren, toelaten. Hierin ga ik naar de pijn in mijn lijf over het gebeurde en onderzoek het nare gevoel in mijn borstkas. Ik wieg het samengeknepen plekje alsof het een baby is, daarbij laat ik toe wat er toegelaten wil worden. Negen van de tien keer ervaar ik op een later moment een bevrijd gevoel. Zo ook wanneer ik yogaoefeningen doe met aandacht voor wat er aan gevoelens, emoties en gedachten door me heen gaan. Dat voelt soms heel naar op een manier dat ik het liefst zou willen stoppen. Maar ik vlucht niet weg. Net zoals een blaadje een boom niet verlaat, totdat de tijd rijp is.
Dit is het meest ideale plaatje dat ik over mezelf schets. Hoe vaak blijf ik in mijn verdriet net als die vrouw? Binnenkort is er een laatste blaadje aan de Esdoorn, dat veilig en vertrouwd vasthoudt aan het bekende. Het is zo’n begrijpelijk fenomeen die moeite met loslaten. Onthechten.